CUMPLES DE NOVEMBRO

ARMOUSE O BELÉN!

Un ano máis o Concello de Ribadumia convocounos a participar no Concurso de Postais de Nadal. Aquí vos deixamos as nosas obras de arte. 

ARTURO Y CLEMENTINA

Hoxe, día internacional contra a violencia de xénero, limos na biblioteca de Leiro o conto Arturo y Clementina. Xa na cuberta do conto tivemos moito que comentar porque houbo alguén que dixo que había unha "chica", a das flores, e un "chico", o do reloxo. E logo as chicas non levan reloxo?, preguntou a profe. Pensamos, e moitas mamás e avoas si tiñan reloxo. E os chicos non levan flores? Falamos, e Toni concluiu que se lle gustaban, claro que podían.

Despois da lectura do conto, a profe preguntounos se nos gustara e dixemos que si. Pero ante a pregunta: E que vos pareceu Arturo?...

-Mal

-Moi mal

Por que?

-Porque lle berra a Clementina sempre

-E rise dela

-E ponlle moitas cousas atadas e non se pode mover

-E non lle deixa tocar a flauta

-Nin pintar

-Eso no se hace

E que fixo Clementina?

-Marchou

Pois si, Clementina marchou para poder vivir unha nova vida, unha vida libre e feliz. E nós fixemos un debuxo do conto e os nosos debuxos enchéronse de flautas e de pinturas de cores para que todas as Clementinas do mundo saiban que poden saír adiante se marchan e que unha nova vida estalles agardando.

Quedámonos tamén coa imaxe da Campaña da Cruz Vermella deste ano, que pretende concienciar á mocidade contra a violencia de xénero: Conecta os sentidos, non todo é amor. E cun número de teléfono: 016

NARIZ DE OURO

—Eduardiño vai xirar a cabeza! 
—Corpo a terra! –berraban os nenos 
mentres se agachaban.


O protagonista de Nariz de ouro é un neno moi serio ao que non lle chistaba que lle chamasen Eduardiño, nin sequera Edu. Pero, por suposto, na escola todos, todos lle chamaban Eduardiño e ademais ríanse do seu nariz.

Vivir cun nariz enorme polo que tes que pagar dous asentos no autobús non é nada sinxelo, pero Eduardo conta co apoio incondicional da súa nai que todas as noites lle le O patiño feo.

Como é un neno espelido, Eduardiño xa sabe que ao final do conto o pato se transforma en cisne. Pero, a quen lle importa non ser un cisne? Que hai de malo en ser un pato?

DÍA UNIVERSAL DA INFANCIA

Os dereitos dos nenos e nenas na nosa biblioteca

O 20 de novembro, xa desde hai 25 anos, celébrase o Día universal da infancia. Este curso centrámonos no dereito de todos os nenos e nenas a ter un nome. Un nome que nos di quen somos e que serve para que tamén os demais nos identifiquen. Un nome que nos puxeron ao nacer as nosas familias, que nos queren e se preocupan de que teñamos alimento, unha vivenda, xoguetes, de que vaiamos á escola... e  de que teñamos todas as nosas necesidades cubertas. Non debemos esquecer que hai moitos nenos e nenas que non teñen esta sorte e debemos aprender a valorar que nós si a temos.

Unha lenda da Selva Amazónica, a do paxaro Chicua, serviunos para saber a importancia de saber os nomes, neste caso o das aves que habitan na Selva Amazónica. Sabedes que os nenos e nenas da tribu dos ticuna sábenos todos?

Pica na foto para acceder ao artigo da Voz de Galicia

VIRA, VIRA, MOE, MOE COMO A PEDRA DO MUÍÑO...

E vaia se viramos! Xogando á roda con esta canción ao dicir "millo" había que sentar no chan. O que sentase de último tiña que saír da roda e sentar no medio (a ver se a profe fai unha foto para a seguinte vez, que desta esqueceuse). Despois collimos os cartóns de leite e comezamos a pensar como imos facer para construír o noso... xa o veredes!

PROBAMOS OS ANACARDIOS

Hoxe Adrián trouxo unha bolsiña con anacardios e deunos a probar a todos os que quixemos. Toni dixo que a el lle sabían igual que os cacahuetes. A algún non lle gustou nadiña e a outros encantoulles. Xa podemos dicir que probamos unha froita da Selva Amazónica. Moitas grazas a Adri e á súa familia!!

XLSEMANAL: LA DESPENSA DEL AMAZONAS

A mamá de Rodrigo gardounos un artigo moi interesante onde fala dunha chea de froitas que se poden atopar no Amazonas. Estivemos lendo o nome e as características de cada unha e despois eliximos as 3 que máis nos gustaron. 

O Jambu nace nunha árbore que ten unhas follas que alivian a dor de moas, Os indíxenas empregan as sementes do Achiote para facer un colorante co que pintar o corpo. A froita do Ayamanchana é o caramelo dos nenos e nenas do Amazonas. Coa Priprioca fanse perfumes. E o Anacardo quedamos en que tiñamos que probalo, que seica o venden no "súper" pero moitos non o coñecemos. Todas estas e moitas máis froitas podemos atopar na despensa do Amazonas.

JUANITA TRAENOS UN PROBLEMA

Pois si, apareceu Juanita! Xa había tempo que nos andaba na cabeza onde andaría. E por fin veu de visita. Que nos traería desta volta? Saudámola, apertámola e presentámosllela aos nenos de 3 anos, que non a coñecían. Despois miramos na bolsa e... había un papel cun debuxo e un texto.

Diana: Estaba xogando na area e sen darse conta tiralo e enterralo.

P: Entón como podemos solucionar este problema?

Diana: Pois cavando…

Oliver:…un agujero grandísimo

P: A ver, outra solución

Rodrigo: Por lo menos empujó con la espalda la arena y lo enterró

P: O zapato, está enterrado?

Rodrigo: Sí

P: Entón que podemos facer?

Rodrigo: Pues coge una pala y cava y se lo encuentra y se lo pone

Diana: Y se lo ata también

Iria: A lo mejor estaba jugando y lo puso en la arena e hizo un agujero hasta el fondo y después lo enterró o puede encontrarlo porque hay mucha arena y puede encontrarlo en un agujero

Rodrigo: Sí porque como cuando lo tapamos pues está muy plana y se pone más abajo

P: Wences, como podías solucionar o problema? Como axudarías ti a Paquito?

Wences: Yo haría un “burato” muy grande y lo buscaría enterrado en la arena.

P: Todos pensades que está na area?

Toni: Ha saltado y se le ha perdido el zapato

P: Al saltar?

Toni: Sí

P: Entonces dónde estará?

Toni: Enterrado en un agujero. Seguro que saltó en un agujero y lo enterró.

P: Hugo, como axudarías ti a Paquito?

Hugo: Se lo quitó por aquí y lo enterró en la arena

P: Ti que dis, Lara?

Lara: A lo mejor al correr se le perdió debajo del tobogán

Oliver: Y si está sucio, el zapato? Yo era ese que perdió el zapato ese.

P: Entonces si encontramos el zapato de Paquito y está muy sucio?

Rodrigo: Lo tenemos que limpiar

Hugo: Y después se lo pone

P: E ti que dis, Adri?

Adri: Ao mellor foi xogar á casita e quedou escondido na casita

Rodrigo: Sí, en la arena, que hizo un “buraco” y le quedó allí

Iria: Ou está na casiña do perrito escondidito

Adri: Aquí non hai ningún perrito ni casas de perros

Lucía: Ao mellor está debaixo do columpio ou debaixo da ruleta que xira.

Rodrigo: A lo mejor Paquito estaba allí girando y se cayó y se le quitó el zapato

Adri: Ou debaixo do árbol dos pinchos

P: E que facía alí Paquito?

Rodrigo: Subía

P: Agora imos imaxinar que todo o mundo se pon a buscar o zapato e o zapato non aparece. Paquito só ten un zapato e ten que marchar para dentro do cole e ten que marchar para a súa casa. Que pode facer?

Varios: Mirar debaixo da alfombra, mirar debaixo da mesa…

P: Pero o zapato non aparece. Xa buscamos por todos os lados e non aparece. E el só ten un zapato. Que podemos facer?

Toni: Está debajo de la silla

P: Pero o zapato non aparece por ningures. Que pode facer Paquito? Como marcha para casa?

Lucía: Saltando a la pata coja

Lara: Ou vai a nai dentro do cole e o colle no cole e o mete no coche.

Adri: Ao mellor mete o coche dentro da escuela

Iria: Ou está debaixo das muñecas

Adri: Ao mellor está dentro do couso das joyas.

Iria: Tengo una idea! Y si está en la mano y no se da cuenta?

Adri: Ou ao mellor o ten no pé e non se dou conta

P: A ver, imos mirar o debuxo que nos mandou Juanita…

Iria: Pero que no está, Adri!

Iria: Está a la pata coja!

P: Ten o zapato?

Todos: Noooon

Rodrigo: Ten o pé

P: Entón para rematar ímoslle dicir a Juanita que podemos facer para axudar a Paquito

Lucía: No salón

Lara: Na cociña, no baño

Lucía: No salón da casa

P: Pero está na casa, Paquito?

Todos: Nooon. Está no cole!

Rodrigo: A lo mejor se lo dejó en el baño

Lara: A lo mejor al acabar la ficha se le desató y se le cayó y está debajo de la mesa

Iria: O a lo mejor se descalzó en el cole y se puso un zapato y otro no.

Lara: Ao mellor ao quitar as areas quedoulle fóra

Nerea: O podía estar debajo de la casita

Wences: A lo mejor está en la cocinita de juguete y en el horno

Lara: En el cajón de la profe.

P: E como podemos axudalo para que non vaia descalzo?

P: Imos imaxinar que non é Paquito, que é Lara, a que perde o zapato no cole e anda co pé descalzo e buscamos o zapato por todos os sitios e non aparece. Que podemos facer?

Lara non quere estar descalza e quere que a axudemos. Dicímoslle: Lara, non aparece, tes que ir descalza?

Rodrigo: Noooo, tenemos que encontrarlo!

P: Temos que buscar unha solución. Se non aparece o zapato que podemos facer?

Adri: Comprar un

Iria: Comprar un que sexa igual

Hugo: Comprar un zapato

Nerea: Comprar dos zapatos diferentes

Lara: Comprar unos zapatos de tacón

P: E aquí temos unha tenda?

Todos: Noooon

P: E podemos saír do cole para mercar un zapato?

Todos: Noooon

P: Onde ten Lara máis zapatos?

Rodrigo: Na casa!

Iria: Podemos buscarlos en casa y ponerlos

Wences: Llamamos a su mami y que le traiga otros zapatos y ponerlos

Paquito e a profe no patio da escola. Paquito cun pé descalzo, coa pa e o caldeiro nas mans de camiño ao areeiro, onde está soterrado o seu zapato.

 (Texto e debuxos tirados do libro: Cómo estimular el desarrollo del pensamiento creativo. Mario G.Rodríguez Mosquera, Blanca N. González García)

NOVEMBRO E A TRADICIÓN ORAL

Novembro sempre o adicamos a comezar o traballo de tradición oral que pode estenderse mesmo ata final de curso se nos dá moito xogo. Este ano comezamos cunha adiviña que nos deu moito que pensar:

Anda e non ten pés,

come e non ten boca;

canta comida lle des,

toda lle parece pouca.

Dixemos unha serpe, os zapatos, un crocodilo, un gato... pero non eran, non. A resposta a esta adiviña daranos pé a comezar o noso proxecto de tradición oral. Mañán dicímosvos de que se trata.

CHOVEN CONTOS!....SAE E MÓLLATE!!

Por fin rematamos o noso mural para a biblioteca de Leiro. Con tanta choiva que está caendo estes días, puxemos a funcionar o maxín e pensamos que sería moi divertido que choveran contos. Contos divertidos, contos de medo, contos que aloumiñan... Que chovan contos!!!!

CANTOS MORCEGOS!!

Morcegos saíndo de noite

A profe atopou na casa unha caixa chea de fichas de animais e buscando, buscando...atopou nada máis e nada menos que 9 fichas de morcegos diferentes!! O vampiro, o raposo voador, o morcego orellas de rato... Uns son insectívoros, outros frugívoros e o vampiro, que habita na Selva Amazónica, aliméntase de sangue de galiñas e outras aves. Lendo soubemos que os morcegos viven en colonias (non as que temos na casa e botamos para arrecender, como pensaban algúns!) que significa que viven en grupos e todos xuntos. E que posúen un "radar" que lles permite cazar e orientarse. Seguiremos investigando...

COMO MEDRARON OS PERIQUITOS DE IRIA!

Lembrades os periquitos que Iria e a súa nai nos trouxeron hai quince días? Mirade canto medraron! Xa non distinguimos cales son os pais e cales os fillos!